2020 Annus Horribilis. Η κληρονομιά του Covid-19.
Το 2020 ήταν η χρονιά που αντιληφθήκαμε την πραγματική αξία της υγείας. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Την χαρακτηρίζει απόλυτα η φράση Annus Horribilis που χρησιμοποίησε η βασίλισσα Ελισσάβετ της Αγγλίας στο παρελθόν για να περιγράψει μια άσχημη χρονιά
Ο ιός SARS–CoV-2 μπήκε στη ζωή μας και αποσταθεροποίησε τις οικονομίες όλου του πλανήτη, περιόρισε τις ελευθερίες και ανέτρεψε τις ζωές μας.
Σε ολόκληρο τον κόσμο επικράτησε ένας αγώνας των κρατών να σώσουν τις οικονομίες τους και να αντιμετωπίσουν τα διαδοχικά κύματα αυτής της ασθένειας.
Στην Παγκόσμια Συνέλευση για την Υγεία τον περασμένο Μάιο, οι κυβερνήσεις δεσμεύτηκαν να μοιράζονται ερευνητικά προϊόντα και να εργάζονται συλλογικά για την αντιμετώπιση του Covid-19. Όταν όμως έπρεπε να παρθούν δύσκολες αποφάσεις σχετικά με το πώς να μοιράζονται πόρους, οι υποσχέσεις συνεργασίας τους ξεχάστηκαν
172 χώρες δεσμεύτηκαν να συμμετάσχουν στην πρωτοβουλία Covax του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η οποία στοχεύει στην υποστήριξη της ανάπτυξης και της δίκαιης διανομής δόσεων εμβολίων πριν από το τέλος του 2021
Αλλά όταν το πρώτο εμβόλιο , που κατασκευάστηκε από την Pfizer και την BioNTech αποδείχθηκε επιτυχές, οι πλουσιότερες χώρες αγόρασαν το 80% των δόσεων του.
Ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι ποια ευθύνη έχουν οι πλουσιότερες χώρες απέναντι στις φτωχότερες , ιδίως όσον αφορά τη διασφάλιση της δίκαιης διανομής ενός εμβολίου.
Σύμφωνα με μια ανάλυση της Oxfam*ακόμη και αν εγκριθούν και τα πέντε υποψήφια εμβόλια, δεν θα υπάρξει αρκετή ποσότητα για τους περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο πριν το 2022.
Αυτό συμβαίνει πάντα στην παγκόσμια υγεία: όποιος πληρώνει την υψηλότερη τιμή αποκτά τα ερευνητικά προϊόντα.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκανε προσπάθειες ενάντια σε αυτήν την προσέγγιση, αλλά στο τέλος, τα λόγια και οι δεσμεύσεις δεν ισοδυναμούν με τίποτα. Τα χρήματα και η δύναμη μετράνε.
Οι επιπτώσεις αυτής της πανδημίας είναι άνισες. Μεγαλύτεροι παράγοντες κινδύνου είναι οι κοινωνικές ανισότητες , οι συνθήκες στέγασης και το επάγγελμα.
Το 2020 μάς δίδαξε ότι η υγεία δεν είναι κάτι που μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένο και μπορεί να προσβληθεί από ανεξέλεγκτους παράγοντες. Επίσης πως η υγειονομική περίθαλψη είναι θεμελιώδης για τη διασφάλιση τόσο της οικονομικής ανάπτυξης όσο και της κοινωνικής συνοχής
Εάν θέλουμε να προστατευτούμε από μελλοντικές κρίσεις, δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν ευάλωτο.
Ίσως αυτή είναι η ισχυρότερη κληρονομιά του Covid-19.
* Η Oxfam είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός που εργάζεται για τον τερματισμό της αδικίας της φτώχειας