Σχέση περιοδοντίτιδας και στεφανιαίας νόσου

Γράφει ο Μάριος Σµυρλής

Xειρουργός  οδοντίατρος

Η περιοδοντίτιδα είναι µια βακτηριακή λοίµωξη των στηρικτικών ιστών του δοντιού, που οδηγεί σε χρόνια τοπική λοίµωξη, καταστροφή του συνδετικού ιστού και του οστού και τελικά στην απώλεια του δοντιού. Όλο και περισσότερα ερευνητικά δεδοµένα εµπλέκουν την περιοδοντική νόσο ως ένα πιθανό παράγοντα κινδύνου αυξηµένης νοσηρότητας για αρκετές συστηµατικές παθήσεις µεταξύ των οποίων καρδιαγγειακές νόσοι (αρτηριοσκλήρυνση, έµφραγµα του µυοκαρδίου), εγκεφαλικό επεισόδιο, επιπλοκές εγκυµοσύνης (πρόωρα και ελλειποβαρή νεογνά) και απορρύθµιση του σακχαρώδη διαβήτη.

Η γνώση, ότι µια συστηµατική φλεγµονή µπορεί να συµβάλλει στην παθογένεια της αρτηριοσκλήρυνσης, έστρεψε το ενδιαφέρον στη σχέση της περιοδοντικής νόσου µε τις καρδιαγγειακές νόσους, δεδοµένου του γεγονότος, ότι ασθενείς πάσχοντες από περιοδοντική νόσο υφίστανται συχνά παροδική µικροβιαιµία (µικρόβια στην κυκλοφορία) ή ενδοτοξαιµία (τοξίνες των µικροβίων στην κυκλοφορία), χωρίς κλινικά συµπτώµατα.

Έρευνες έχουν συνδέσει την περιοδοντική νόσο µε 1,2 – 2,8  µεγαλύτερο κίνδυνο εµφάνισης καρδιαγγειακής νόσου. Παρά το γεγονός, ότι η στατιστική αυτή σχέση χαρακτηρίζεται µέτρια, για τη σύγκριση νοσηµάτων που ο αιτιολογικός παράγων δεν είναι µόνο ένας αλλά πολλοί και µάλιστα όταν τα δύο αυτά νοσήµατα µοιράζονται κοινούς παράγοντες κινδύνου, όπως η ηλικία, το φύλο, το κάπνισµα και η κοινωνικο-οικονοµική στάθµη, η συσχέτισή τους  ενισχύεται από τα σταθερά ευρήµατα πολλών µελετών που είχαν διαφορετικό σχεδιασµό, κριτήρια και παραµέτρους. Τη συσχέτιση των δύο νοσηµάτων ενίσχυσε πρόσφατα η εύρεση µικροοργανισµών υπεύθυνων για την πρόκληση περιοδοντίτιδας σε αθηροµατικές πλάκες.

Ο µηχανισµός όµως µε τον οποίο η περιοδοντική νόσος πιθανώς επηρεάζει την εµφάνιση και εξέλιξη της στεφανιαίας νόσου δεν έχει διευκρινισθεί πλήρως, ενώ θέµα περαιτέρω διερεύνησης είναι η επίδραση της περιοδοντικής θεραπείας στην πρόληψη της  καρδιαγγειακής νόσου. Σε κάθε περίπτωση η περιοδοντική νόσος σίγουρα συµβάλλει τη συνολική λοιµογόνο επιβάρυνση του οργανισµού και µε βάση τα σηµερινά δεδοµένα µπορεί να συµβάλλει στη  δηµιουργία και εξέλιξη στεφανιαίας νόσου σε ευπαθή άτοµα, στα οποία συνυπάρχουν και γενετικοί παράγοντες  κινδύνου. Συµπερασµατικά λοιπόν, θα µπορούσαµε να πούµε ότι η διατήρηση ενός υψηλού επιπέδου στοµατικής υγείας δεν συµβάλλει πλέον µόνο στη διατήρηση των δοντιών, αλλά και στη διαφύλαξη της γενικής υγείας.